Yıllar önce Sandra Cisneros'un Eleven adlı kısa öyküsüne denk gelmiş, Latin bir kız olan Rachel'in onbirinci doğum gününün Bildungsroman'a konu oluşunu okumuştum. O günden sonra Sandra Cisneros'un Mango Sokağı'ndaki Ev'ini okumak istemiştim ama bir türlü fırsatım olmamıştı. Bir gecede bitirdiğim, yine Bildungsroman'dan parçalar taşıyan bir roman.
Chicago'da Porto Rikolu ve Meksikalı-Amerikalılar ile büyümüş genç Esperanza'nın deneyimlerine tanık oluyor, onun yaşadığı yere, aslında göstermekten utandığı evine konuk oluyor, mahallesindeki kadınları, insanları gözlemleyip inceden eleştirilerini okuyoruz.
Eleştirel gözlerimlerin, çocuk samimiyeti ile okuyucuya sunulduğu kitapta, Esperanza'nın hayalleri ve planları yaşadığı evle; yani Mango Sokağı'ndaki evle özdeşiyor.
Kendine ait sade, sadece onun olduğunu bilmesi bile yeterli olan ev hayali olan Esperanza'nın Mango Sokağı'ndan ayrıldıktan sonra asla geri dönme gibi niyeti olmadığı açıkça görülüyor. Fakat işte o eşikten geçtiği an, tıpkı uçurumun kenarından düşen çocukları tutan, onları kurtaran kişi olarak gören Holden Caulfield (bkz.Çavdar Tarlasındaki Çocuklar) gibi Mango Sokağı'ndan geri gelmek için gittiğini, orda yaşayanlar ordan çıkamayanlar için geri geleceğini söyleyerek kitabı bitiriyor Esperanza
Kitabın başında Sandra Cisneros'un öğretmenlik yaptığını,Chicago'nun varoş mahallelerinde yaşayan, hayattaki sorunları edebiyat terimleri öğrenmekten, edebiyatın ne olduğu tartışmaktan daha önemli olan, aralarında babasından dayak yemiş, can güvenliği için endişe içinde olan öğrencilerin bulunduğu sınıfta, Cisneros'un öğretmeye çalıştığı şeyleri sorgularken görüyoruz. Aslında Esperanza da Cisneros muydu? Kitabın sonu aslında kitabın başı mıydı?
